Vaarwel mijn paradepaardje

De uren die we samen hebben gelopen,

daar moet ik leren afscheid van te nemen.

Hoe je rond liep als een paradepaardje
als dat ene knappe teefje voorbij kwam lopen,

die herinnering moet ik - met een lach - een plekje weten te geven.

De blikken die je me gaf als het weer niet mee zat in ons kikkerlandje,

want jij wilde niet graag gaan wandelen in de regen.

Deze blikken zullen voor altijd in mijn geheugen gegrift staan.

Jouw heldere blauwen ogen die boekdelen konden spreken

zoals weinig andere ogen dat kunnen.

Jij stal ieders hart met deze prachtige Husky ogen.

Jij hebt ons op zien groeien van kleuter naar volwassenen

en je vond alles prima.

Door hoepels springen, mee skeeleren, rondjes draaien
of als een dolle rennen door het bos,

niets was jou te veel.

Jij kon met iedereen door een deur,

hoe breed of smal deze figuurlijke deur ook zou zijn.

Het valt in woorden moeilijk te omschrijven wat voor gemis jij achter laat.

Bijna 15 jaar mocht je deel uitmaken van ons gezin,

altijd aanwezig, altijd paraat.

Onze kamaraat, Payuut, ons sulletje, onze trots.

Je gaf ons liefde, je was zo trouw.

Het zal wennen worden op de Amer, zo zonder jou.

Ondanks dit gemis heb ik vrede met het feit dat jij moest gaan.

Afscheid komt per slot van rekening altijd te vroeg

en niemand is ooit klaar voor een stap als deze.

Maar in dit geval kon het niet langer zo doorgaan

en ik hoop dat jij - net zoals wij - hier vrede mee kan hebben.

Payuta, vaarwel mijn maatje.

Ik hoop dat je de rust gevonden hebt hierboven,

samen met ons Kaatje.

* 23-07-2000

† 20-04-2015